به خاکی که میزان نمک آن فراتر از حد تحمل گیاه باشد خاک شور می‌‌گویند. نمک‌ها به طور طبیعی در خاک وجود دارند. اما گاهی بیشتر از مقدار استاندارد هستند. به عبارت دیگر زمانیکه pH و Ec در آب و یا خاک زراعی بیش از حد افزایش پیدا کند و مواد موثره کودها و یا سموم سریعا در این خاک‌ها یا آب‌ها بلوکه شوند، این خاک یا آب از لحاظ کشاورزی شور می‌باشد. به عبارتی دیگر خاک شور دارای مقدار هدایت الکتریکی عصاره اشباع بیشتر از ۴ دسی زیمنس بر متر می‌باشد. به طور معمول برای اندازه گیری میزان شوری خاک از هدایت الکتریکی استفاده می‌شود. همچنین خاک‌های شور معمولا دارای PH بالاتر از 8.3 می‌باشند. املاح در خاک‌ها روی خواص فیزیکی و شیمایی رس و هوموس تاثیر زیادی می‌گذارند و ضمنا کمیت و کیفیت جامعه نباتی عالی و پست خاک را تعیین می‌کنند.
با افزایش املاح سدیم، ذرات رس و هوموس خاک، انتشار یافته و لایه یا افقی بسیار متراکم در زیر خاک به وجود می‌آورند که از رسیدن آب و هوا به ریشه گیاه جلوگیری می‌کنند. همچنین این املاح، فشار اسمزی محلول خاک را بالا برده و در نتیجه با بهم خوردن تعادل یونی، قدرت جذب آب توسط گیاه کاهش می‌یابد و به تدریج با ادامه این روند خاک شور می‌شود. شوری خاک ممکن است در اثر فرآیندهای طبیعی مانند هوازدگی معدنی، خشکی تدریجی اقیانوس‌ها و دریاها، خشکسالی و یا از طریق فرآیندهای مصنوعی مانند آبیاری نادرست و استفاده از نمک جاده، استفاده از کودهای حیوانی و… به وجود آید. گفتنی است عواملی از قبیل استفاده بی رویه از کودهای شیمیائی، استفاده از آب شور در آبیاری، عدم استفاده از کودهای پایه ارگانیک و تکرار یک نوع کشت و عدم رعایت آیش موجب تشدید شوری خاک می‌شود. از نشانه‌های شوری خاک این است که بر روی سطح این خاک‌ها لکه‌های سفید رنگی دیده می‌شود که نشان دهنده نمک‌های محلول است. نمک موجود در این خاک‌ها معمولا کلرور و سولفات‌های کلسیم، منیزیم و سدیم هستند. همچنین نمک‌های خنثی در این نوع خاک‌ها به حدی است که مانع از رشد طبیعی گیاهان می‌شود.